Cuando digo mis padres me refiero a cualquier persona de tu alrededor, sea cercana a ti o no lo sea.
Es algo frustrante, y extremadamente común.
Cada vez hay más gente que nos escribe con este problema, y me da mucha pena.
Si no sabes cantar o no tienes un buen nivel, este artículo es para ti.
Yo he pasado por ello, y te voy a explicar lo que a mi me ha funcionado.
Es un camino duro. ¿Estás dispuesto a recorrerlo?
Lo primero que tienes que tener muy claro es si estás dispuesto a pasar por esto.
A no ser que tengas mucha suerte, siempre va a haber gente que no va a confiar en ti lo más mínimo, o incluso gente que se va a reír de ti.
Por si eso no fuese suficiente, ¡tienes que aprender a cantar mientras aguantas!
Y esa situación durará años.
¿He conseguido desanimarte?
Bien, porque vas a desanimarte miles de veces a lo largo del camino, y tienes que ser capaz de seguir hacia adelante a pesar de ello.
¿Estás dispuesto a aguantar?
¿Quieres cantar aunque nadie te apoye?
¡Pues vamos allá!
Lo primero que necesitas es tener un plan
No te voy a explicar un plan «paso a paso», porque eso no existe para esto.
Lo que quiero transmitirte es una mentalidad.
La mentalidad que me ha ayudado a seguir hacia adelante, y también cosas que me habría gustado saber en su momento.
A palabras necias, oídos sordos
La gente puede llegar a decirte auténticas burradas, cosas que pueden llegar a sentarte muy mal y herirte de verdad.
Lo importante es saber que casi nunca hacen esto porque tú hagas algo mal o por cualquier cosa relacionada contigo.
Cada uno tenemos nuestros propios problemas y tendemos a descargarlos con los demás.
Se me ocurren varias razones por las que alguien puede machacarte cuando saben que quieres cantar y no se te da bien.
Razón #1: Tienen envidia
Hace falta mucho valor para querer aprender a cantar si no eres capaz de afinar una sola nota.
Y eso es admirable.
Pero hay muchas personas que tienen mucha envidia, y envidiarán que tú tengas esa determinación y tengas el valor de luchar por algo que quieres.
Estas personas no lucharán por lo que quieren por miedo o por inseguridades, da igual, pero en vez de afrontarlo lo que hacen es hundir a los que les rodean para así no sentirse frustrados.
Ya sabes lo que dicen: mal de muchos, consuelo de tontos.
En este caso mi consejo es que, si puedes, te alejes de esta persona.
Da igual que sea un amigo de la infancia o que sea tu pareja y en su día estuvieses muy enamorado o enamorada.
Ahora te está perjudicando seriamente, y eso no lo hacen las personas que te quieren.
Razón #2: Te quieren imponer sus creencias
Si la persona que te machaca no suele conseguir lo que quiere, sus experiencias le dictan que no se puede conseguir tus sueños.
Si a esto le añades que esta persona quiere tener siempre la razón, va a intentar imponerte sus creencias de fracaso.
Lo va a intentar a toda costa.
Mi consejo es que intentes hablar con esta persona para explicarle cómo te sientes.
Si no atiende a razones, de nuevo lo mejor es que si puedes, la apartes de tu vida.
Ya tenemos suficientes problemas en la vida como para tener que aguantar los de otros, ¿no crees?
Razón #3: Te quieren ayudar, pero no lo hacen de la forma correcta
Seguramente tus padres te quieran un montón y sólo quieran lo mejor para ti.
Tus padres, tus hermanos, tus amigos, … no importa. Sea quien sea te quiere, y quiere apoyarte.
Pero no a todos nos motivan las mismas cosas.
Algunas personas se sienten motivadas cada vez que consiguen un pequeño logro, otras cuando les dan palabras de ánimo, … y otras cuando les dicen que no pueden hacer algo.
Si esa persona que quiere ayudarte es del último tipo, puede haber un problema.
A menudo nos olvidamos de que cada uno de nosotros vivimos a través de nuestros propios sentidos, no a través de los sentidos de las otras personas, y entendemos el mundo gracias a todas las experiencias personales que hemos ido adquiriendo a lo largo de nuestra vida.
Y esta persona olvida que cada uno es diferente, va a intentar motivarte de la misma forma que a ella le funciona.
Es decir, metiéndote caña.
De nuevo mi consejo es que le digas a esta persona que eso no te ayuda.
Si te quiere de verdad lo va a entender y cambiará su estrategia para ayudarte.
¿Por qué no le ayudas explicándole tú mismo cómo puede hacerlo?
Razón #4: Quieren protegerte para que «no hagas el ridículo»
Si a la persona que te está amargando con este tema le importas y ve que no cantas bien, es muy probable que esté intentando ayudarte a su manera.
Esta persona no cree que se pueda aprender a cantar, y quiere ahorrarte tiempo, dinero y ocasiones en las que cree que harás el ridículo.
Una vez más, habla con esta persona.
Sospecho que no vas a hacerle cambiar de opinión, pero siempre hay que dar una oportunidad.
Si nada de esto funciona, la mejor solución es evitar el problema
Cuando yo empecé era demasiado joven y no pensé en hablar con las personas que no me apoyaban.
La poca experiencia de la vida, supongo.
Así que lo que hacía era despertarme cada día 2 horas antes de lo normal para ir a mi local de ensayo cuando no hubiese nadie, para practicar con la voz.
Normalmente me despertaba a las 8h para ir a trabajar, por lo que este cambio supuso despertarme a las 6h.
Cada día.
Esto supuso que nunca pudiese dormir más de 7 horas, pero todo tiene un precio.
Aún y así, resultó ser una muy buena decisión.
De esta forma no tenía que vigilar practicar siempre bajito para que no me oyesen en casa ni cosas por el estilo.
Debes concienciarte: Esto va a llevar tiempo
Aprender a cantar es lento.
No sé si te va a llevar meses o años.
Probablemente años.
Pero es importante que sepas que no vas a poder cantar a nivel profesional de la noche a la mañana.
No quieras correr demasiado, porque eso te retrasará.
Debes empezar por el principio y avanzar paso a paso.
Creo que te ayudará tratar la voz como si fuese un instrumento.
Necesitarás sacrificar otras actividades en pro de entrenar tu voz
Vas a tener que sacar tiempo para dedicarle a tu trabajo vocal.
Diariamente.
Quizás tengas que hacer lo que yo hice, madrugar más, o puedes irte a dormir más tarde si eso te va mejor.
También puede ser que tengas que ver menos a tus amigos, ver menos películas, jugar menos, …
No lo sé, pero necesitas tiempo y constancia si quieres avanzar.
Busca a un profesional que te guíe
Puedes mejorar tu voz con cursos, vídeos o consejos como los de este blog, pero si te lo tomas en serio necesitas un entrenamiento vocal 100% personalizado.
Personalizado y contínuo.
No va a servir de nada que te esfuerces, sacrifiques cosas que te gustan y luches contra los impedimentos que las otras personas te ponen si no trabajas de forma dirigida.
Sería una pena que despilfarrases así tiempo de tu vida y energía.
Es por eso que el primer paso que te recomiendo hacer es que encuentres a un buen profesor de canto.
Recuerda que nosotros te podemos ayudar.
Pero ten mucho cuidado con los que te hacen sentir mal durante las clases.
Lamentablemente es algo que está muy extendido en el mundo de la música, y para rematar hay gente que cree que es normal que los docentes sean así, porque «los músicos tienen que ser muy estrictos».
No te dejes engañar. Se puede ser disciplinado y estricto sin ser irrespetuoso y ayudar a las personas.
¿Te desanimas y no consigues encontrar ninguna razón para continuar?
Piensa que estás luchando por un sueño, por algo que realmente importa.
Muy pocas personas tienen el valor de hacerlo, y muchas empiezan pero lo dejan al poco tiempo de empezar.
Si te mantienes firme, vas a provocar envidia en muchas personas.
Pasa de todos ellos y sigue directo a por tu objetivo.
No te quieres ver de aquí a unos años a ti mismo pensando que no lo tenías que haber dejado, o que habría pasado si hubieses aguantado.
Da igual que tu padre te machaque, o que tu novia se ría de ti.
Serás tú quien tenga que vivir con la decisión que tomaste por su culpa, no ellos.
Así que sé tú quién toma esa decisión.
Nunca sabes cómo será tu vida en unos años
A veces me olvido de lo que cambia la vida en unos pocos años.
Pronto hará 10 años que empecé mi propio camino de aprender a cantar.
Y la sensación que tengo es que acabo de empezar, pero eso es otra historia =)
La primera vez que leí algo sobre Speech Level Singing fue en el año 2005.
No tenía ni idea de cantar y ya llevaba un año haciendo clases de canto clásico.
¿Quién me iba a decir que 7 años después, en el 2012, conseguiría ser profesor certificado de esta técnica?
Si me lo hubiesen dicho no me lo habría creído…
Y a ti te puede pasar lo mismo.
Si trabajas de verdad nunca sabes lo que puedes conseguir.
Aquí siempre vas a encontrar apoyo
Para bien o para mal, yo no tenía a nadie en quién apoyarme.
Pero si estás leyendo esto quiero que sepas que tú sí tienes a alguien.
Me tienes a mi y tienes a Esther.
Te aseguro que nosotros no vamos a machacarte.
Me encantaría que dejases tu comentario y que nos explicases tu situación, tanto a mi y a Esther como a todos los lectores.
Imagen: Algunos derechos reservados por redjar
¡Hola!
Acabo de leer vuestro post, y me he sentido algo identificado. Os voy a contar mi historia.
Tengo 23 años, soy de Sevilla, y empecé a proponerme ser cantante o músico sobre los 16 o 17. Antes lo había pensado, pero fue sobre esta edad cuando empecé a tomármelo más en serio.
Mi padre siempre ha querido que estudie una carrera universitaria, y así lo hice. También me ha suele decir que vivir de la música es muy difícil.
Después de estar 1 año en periodismo y no gustarme decidí hacer una carrera que tuviera que ver con la música, así que empecé a estudiar Magisterio de Música, o sea, para dar música en colegios.
Esto fue sobre mis 19 años.
Ya había empezado a prepararme para el conservatorio para estudiar canto clásico, y entré a los 20 en 1º de grado medio o profesional, peleándome un poco con mi familia, pero al final lo conseguí y estuvieron de acuerdo.
Mis dos objetivos con el conservatorio eran tomarme la música mucho más en serio, y entenderla mejor.
Sobre 3º de canto, una profesora empezó a hacerme subir escalones y a llevarme a cursos fuera de Andalucía, y a conocer grandes cantantes líricos. Fue entonces cuando me di cuenta de que no quería tirar por el lírico.
En ese entonces yo tenía 22 años, y ya tenía la titulación de Maestro de Música por la Universidad. Se me presentó la oportunidad de trabajar en un colegio. Accedí, y ahora mismo es mi primer año de trabajo.
Todavía me pica la curiosidad de hacer algo dentro del mundo de la música moderna, pero no sé si a esta edad ya se me ha pasado el arroz, como se suele decir aquí.
Y otra cosa es que como estoy trabajando tengo bastante poco tiempo para dedicarle a la música, y me siento con bastante menos energía que cuando tenía 17 años. Por esa edad componía algunas canciones. No creo que fueran muy buenas, pero quizás si alguien me hubiese encaminado hubiera podido darles forma y presentarlas en algún sitio.
Ahora también me entra por componer de vez en cuando, pero no siempre tengo tiempo.
Estoy iniciando 2 grupos de música que no son de lo que quiero hacer exactamente, pero por lo menos creo que me van a dar experiencia porque nunca he estado en ninguno, solo en coros y en compañías líricas. Ahora lo que más me llama la atención es cantar y tocar la guitarra. Canciones modernas.
Antes tenía claro que quería ser artista pero ahora mismo no lo tengo muy claro, y me siento que estoy perdiendo la ilusión, cosa que me da pena. Lo que sí sé es que haciendo música soy feliz, pero no sé si seguir como estoy ahora, haciendo pequeñas cosas que me van saliendo, pero contando con el poco tiempo que dispongo, o dejar el trabajo y dedicarme de lleno a la música. Eso me da un poco de miedo, porque últimamente está muy mal conseguir trabajo y probablemente no haga la música que me gusta hacer.
A veces me planteo si debí estudiar una carrera más cercana a la música, como técnico de sonido, o no estudiar ninguna y meterme de lleno en el mundo de la actuación musical desde los 17 años
¿Cómo lo véis? ¿Alguien me da algún consejo?
Es un comentario muy largo, y la mejor manera de responderlo que tengo es esta:
¡Gracias! Ya conocía este vídeo
Entonces desde mi humilde opinión, ahí tienes una buena respuesta.
También me estoy acordando de un artículo que traduje hace ya algún tiempo: https://vokalo.es/blog/cinco-arrepentimientos-comunes-vida
Mi recomendación no es hacer cambios en la vida a lo loco ( o sí! ), pero sí ir cambiando cosas para llegar a hacer lo que de verdad quieres.
Tengo 15 años ..estoy practicando y al parecer sí tengo talento, pero lo que me falta es un poco de valor y decirles a los demás que ese es mi sueño. 🙁 no sé cómo.
¡Hola!
La mejor manera es demostrándolo, que te oigan cantar. Practica con ellos delante, canta delante de la gente…
Así tendrás un fundamento de peso para apoyarte.
¡Ya nos contarás!
Según todos, es decir, amigos, profesores y todas las personas que me han oído cantar, tengo talento.
El problema está en que la única persona de la que me importa su opinion es mi madre. No ve ningún talento en mí, aunque tampoco es que me haya escuchado decentemente.
Dice que soy una desgraciada y que no valgo para nada…
Mi pregunta es: ¿los demás me mienten o mi madre?
Cómo la convenzo para que deje de tratarme así?
Amo la música mas que a nada y me encantaría que me apoyase.
Vivo en un pueblo pequeño sin nada, ni profesores de música ni nada y es muy frustrante no poder practicar lo que tanto te encanta…
Lo más que puedo hacer para practicar es cantar en mi pasillo mientras no hay nadie 🙁
Hola Tania!
Es muy triste lo que nos cuentas.
Yo intentaría hablar con ella con el corazón en la mano. Dile que no le pides nada, sólo que no te diga cosas negativas, porque eres consciente de que te queda por aprender pero para eso se necesita practica.
Lo más importante para que te haga caso y no se enfade si practicas, es que no descuides las cosas que para ella son importantes e igual que practicas canto también estudies y colabores en casa. Si lo haces así yo creo que empezará a apoyarte.
No puedo decirte quién se equivoca al hablar de tu talento, lo que sí puedo afirmar es que hay que luchar por lo que se quiere en la vida y si para ti es cantar, aunque sea como un hobby, no debes dejar que nadie te impida hacerlo, eso sí, trabajando el doble de duro para no dejar las demás cosas importantes de lado.
Un abrazo y mucha suerte!
Me encantó el artículo!! 🙂
Muchas personas (mi mamá, mi abuela, mis tías/os, amigos, mi maestra de música…) dicen que soy buena cantando, me encanta hacerlo, más si es en otros idiomas como ingles o italiano. Tengo mucha facilidad para aprender las canciones sea en el estilo que sea (pop, rap…), llego a notas altas, etc.
Mi problema es que me pongo nerviosa frente a tantas personas, lo que no me gusta y no sé que hacer para estar relajada y no ponerme colorada. Y otra cosa es que no me llevo muy bien con la crítica 🙁
También mi abuela (o mamá) dice que todos los cantantes son unos drogadictos, por eso no me apoya en mi sueño de ser cantante, aunque sabe que me gusta mucho y que tengo potencial. Los demás si me apoyan, pero con lo que me dijo mi abuela, me tiene mariada 🙂
Me podrías aconsejar, por favor 🙂
Lo de los drogadictos lo veo una exageración 🙂
En una situación como la tuya, es difícil. Lo único que puedes hacer es intentar conseguirlo por tus propios medios.
Mucha suerte!
Si yo tambien lo veo como una exageración. Muchas gracias por reponder lo tendré en cuenta 🙂 Gracias!!
Hola, ante que nada mis felicitaciones por el excelente artículo que no sólo ha estado muy detallado sino que ha sido contado en una manera muy entretenida, ha sido un placer leerlo.
Es la primera vez que leo un artículo de vuestra página y por lo que veo hay muchos otros que pueden servirme. Actualmente sería la única y principal fuente de donde pueda sacar información sobre como cantar o sobre todo lo que debe saber un aspirante a cantante.
Tengo desde hace unos cuatro o cinco años el deseo de ser cantante, de aprender a tocar un instrumento y decir al mundo entero lo que siento, hacerles conocer mi punto de vista. Una de las cosas que me gusta es escribir pero siento que cantar es lo que realmente me apasionaría porque considero el canto como un arte, como algo extraordinario que te acompaña en los momentos difíciles y alegres. Y es por todo eso que yo quiero aprender a cantar. No creo tener buena voz y tampoco se nada sobre teoría musical, las notas y todo eso. Pero supongo que ese es otro punto.
Vengo al tema… Ah, si escribo esto es porque me sentí animado con las palabras finales y quisiera contar mi experiencia… Aunque en realidad no es una experiencia porque aún no ha pasado nada.
Quisiera meterme a clases de canto, quiero aprender a cantar. Siento que eso es lo que le daría sentido a mi vida. Mi familia no ve las cosas así. Vengo de una familia muy ligada a una religión, donde tener sueños como el de ser un cantante… Simplemente no hay lugar para eso y ya. Por lo que el día que les contará a mis familiares este deseo que siento de ser cantante estoy seguro que me reprenderán y dirán que le estoy dando la espalda a todas nuestras creencias. Y la verdad es que no quiero hacerlo sólo que siento que a mí no me basta la vida que llevo. Quiero más pero para ellos esto sería ser ambicioso, lo cual es malo.
Como digo, es ya un hecho que mi familia no me apoyaría con esto del canto por ese motivo, además de los típicos «no eres para eso», «eso no te dará de comer» y otros por el estilo.
Quizás, muy probablemente, al final me de cuenta de que no sirvo para esto. Pero al menos no me quedare con las dudas de «si hubiera…» y también disfrutaría el proceso. Porque puede ser difícil como dicen en el artículo, seguir un camino lleno de obstáculos (los cuales muchas veces son personas allegadas a ti), pero creo que él aprender algo, el conocer la técnica, la historia de la música, descubrir otro mundo… Creo que todo eso hará que valga la pena.
Y como sea, mi familia no es mala. Muchas veces discutimos y nos hacemos daño pero al final siempre estamos juntos. Es como en estos días, ayer discutimos feo pero ya hoy no pudimos seguir enojados e hicimos la paz. En esos momentos que estaba solo y triste es cuando pensaba en que ahora más que nunca debía de forjar mi futuro, el que yo deseo. Y ahora que ya todo se soluciono… Sigo deseando lo mismo. Y me doy cuenta de que por más que se arreglen las cosas, por mucho que sea bueno en los estudios siempre deseare otra cosa. Y esa es aprender a cantar. Quiero hacer de mi vida eso.
Por eso… De pequeño siempre desde una consola de videojuegos pero nunca pudimos permitírnosla. Este fin de año una hermana me dará el dinero necesario para poder comprar una. ¿A qué viene esto? A que pienso que podría utilizar ese dinero para pagar unas clases de canto. Ya tendría lo necesario para unos meses, en los cuales iría juntando para los siguientes.
¿Creen que valdría la pena? Tengo miedo a fallar, a que nadie me apoyara, a que seré uno de los tantos jóvenes que no logran hacer realidad su sueño, porque soy algo realista y sé cuán difícil es llegar a ser un buen cantante y aún más difícil ser uno popular.
Y esa es mi historia, aunque habría más pero este no es la hora de aburrir a todo el que lee esto.
De nuevo felicito a la página y espero poder seguir leyendo vuestros artículos y que me animen a empezar y luego a seguir adelante. Quizás serán la única fuente de ánimo que tenga.
Gracias por leer todas estas palabras.
Hola Josué!
Hay más personas en tu situación, por lo que para empezar no te sientas solo!
Las preguntas que me haces son muy personales y desgraciadamente no te conozco como para atreverme a darte mi opinión.
Creo que lo mejor es que lo hables con personas de tu confianza, con las personas que sabes que te van a decir su sincera opinión siempre teniendo en cuenta tu bienestar, sin endulzar nada y tampoco sin decirte las cosas como para hacerte daño.
Lo que sí puedo decirte es que soy de la opinión de que si no persigues lo que quieres, al final te puedes arrepentir, y mucho. Hoy en día no es fácil saber lo que uno quiere, y creo que si tienes la suerte de saberlo, tienes que ir a por ello a toda costa.
Hace un tiempo traduje un artículo que me hizo pensar mucho y lo compartí en el blog. Espero que te ayude, aunque sea un poquito, a tomar las decisiones correctas: https://vokalo.es/blog/cinco-arrepentimientos-comunes-vida
¡Un abrazo y muchísima suerte!
Hola yo soy una chica que tiene 12años para 13 yo le dije a mis padres que quería ir a un programa de televisión que se llama la voz kids pero pasaron.
Mis amigos ya saben que quiero ser cantante y dicen que canto bien, pero yo digo que no y quiero que mis padres se lo tomaran más en serio.
¿Qué harías? agradeceria un consejo.
He leído el artículo y tienes toda la razon del mundo
Es una pena Isabel.
Yo hablaría con ellos y les explicaría las razones por las que es importante para ti.
¡Espero que tengas mucha suerte con eso!
Yo tengo unos padres que dicen que canto bien, pero que mi voz al cantar cambia y que se hace una voz muy aguda y un poco desagradable para escucharla.
Mis amigos, al contrario, me dicen que canto genial, que debería apuntarme a algun concurso…etc
Pero mi familia me graban en audios y los difunden y se rien etc
A mi me encanta la música. Canto desde los 4 y ya tengo 14 y suelo cantar inglés. En concreto, Miley Cyrus, Maroon 5, Cristina Aguilera, Adele, Sia…. y muchos más.
No sé qué hacer, porque canto todas las tardes, compongo mis propias canciones, pero mi familia no me apoyan nada.
Estoy enpezando a rendirme.
No sé qué hacer.
Yo hablaría con ellos y les pediría que me apunten a clases de canto.
La verdad es que sería algo muy bueno para ti, si la música es tan importante en tu vida.
Yo tengo 16 años y la musica es mi vida desde los 4.
Mi sueño es ser cantante profesional.
Nadie me tiene fe en que puedo hacerlo,ya que me dice que para ser algo asi como «famosa» me deberia haber preparado desde muy chica y no fue así.
En la ciudad donde vivo no hay profesores de canto o algo por el estilo.
Todo se encuentra en buenos aires y yo lastimosamente no vivo ahí, pero me encantaría prepararme desde ahora.
Así puedo ser alguien a los aproximadamente 20 años, pero creo que ya me estoy rindiendo.
Eso de ser cantante y conocida, claramente es un sueño de nenas de 6 años y ya estoy grande como para jugar a ese juego.
Nunca es tarde para conseguir lo que quieres. La verdad es que tienes mucho tiempo por delante.
Hermoso artículo!!! Me encantó!!
Muy cierto todo lo que dicen, Carlos! Y no sólo para el canto: para cualquier cosa nunca hay que rendirse!
Esto lo voy a llevar siempre conmigo! 🙂 No voy a dejar que nadie me diga ninguna cosa mala, y si lo hace sabes cómo le voy a discutir, no? Nunca peleo, pero si hace falta ponerse en guardia hay que hacerlo, no?
Un saludo!
Sí! Tenemos que defender lo que nos importa 🙂
Es verdad, eso de la envidia que feo que es, tenía una «amiga» entre otras personas del mismo grupo que hace unos años me había dicho que era mejor dejarlo como hobby y ese comentario había bajado bastante mi motivación (y no es que esté mal) pero recuerdo como me sentí ya que lo dijo de forma despectiva y lo que yo le había comentado fue con entusiasmo. Tuve ese problema (y aún lo tengo aunque en menor caso) de la vergüenza/timidez o como quieran llamarlo y eso q me había dicho no me ayudaba en absolutamente nada, había bajado mis expectativas de que de alguna manera yo no podía hacerlo o dedicarme a ello, hasta llegué a creerlo en serio… pero en este momento (tengo 21 si tienes curiosidad jaja)estoy aprendiendo a ver como son estas cosas en realidad, y se trata de ellos no de uno, tienen envidia de nuestro valor. Yo se cómo soy y cada día trato de mejorar en cualquier aspecto de la vida, se qué puedo hacer lo que yo tenga ganas de hacer si le pongo ganas y en verdad quiero hacerlo, no porque otros me lo digan. Y estoy orgullosa de toda mi persona 🙂
Sigo aprendiendo, no les digo que lo tenga dominado por completo, es algo constante (incluso en mi casa :/) el tema de los prejuicios y comentarios negativos que no ayudan sino que todo lo contrario pero todos podemos hacer lo que queramos aunque nos digan que no es así.
Un saludo y a quien sea que lea esto que escribí les dejo esta frase: Aléjate (si se trata de tus padres, no te alejes, se que es difícil especialmente cuando sientes que a veces hasta te tratan mal, lo digo por experiencia, especialmente con mi padre, pero aunque no te entiendan ellos te quieren)(tmb es literal la palabra aléjate segun sea el caso) OK la frase> Aléjate….de la gente que trata de empequeñecer tus ambiciones, la gente pequeña siempre hace eso, pero la gente realmente grande te hace sentir que tu también puedes ser grande.- Mark Twain
Me encantó haber encontrado este blog, gracias y felicitaciones chicos, es muy útil toda la información que brindan.
¡Un saludo desde Argentina! 😀
Muy bien dicho! Gracias por compartirlo 🙂
Y me alegro mucho de que te guste nuestro blog 😀
Hola Carlos!
Me gustó mucho esta entrada, muchas gracias por todos los consejos. 🙂
Recién he entrado a leer entradas de su blog (tanto de Esther como tuyas) y he quedado maravillada con la cantidad de cosas que desconocía. En especial con los consejos sobre cómo lidiar con las criticas y las reacciones de las personas al rededor.
Contaré un poco sobre mi historia para dar pie a algunas cosas que me incomodaban :/
Hasta hace algunos meses tuve una banda de metal, a la cual me integraron desde 2009… Iba a cumplir en mayo de este 2015, 6 años de estar con ellos. Y pese a los momentos malos, era mi vida estar ahí. Era mi equilibrio, era terapéutico y liberador. Aprendí muchas cosas.
Volviendo a lo anterior: Mis compañeros de banda (eran únicamente hombres mayores que yo, me llevaban entre 4 y 6 años de diferencia), al principio, daban señales de que les incomodaba un poco que una mujer, y más aún, una que fuera menos que ellos, estuviera como cantante de un grupo de metal. Más tarde, ellos mismos llegaron a reconocer mis avances, pero a veces eran muy prepotentes, cosa que no va conmigo a pesar de las buenas o malas opiniones, y algunas veces me causaba conflictos conmigo misma sobre si realmente estaba bien o no lo que hacía respecto al canto y a mis aportaciones a la banda.
Por otro lado, las audiencias con las que tocábamos eran casi siempre las mismas personas (conocidos de la banda, o algunas otras bandas). Algunos solían acercarse a dar buenas críticas constructivas e incluso felicitaciones y que ayudaran a mejorar, pero otros, pese a ser conocid@s míos de tiempo, simplemente hacían expresiones de odio o desaprobación cuando tocábamos… Eso me resultaba incómodo, porque fue cuando de verdad pude notar el tipo de pensamientos que algunas personas pueden tener, incluso algunos a los que consideré amigos de verdad. Al final opté por alejarme de todos ellos, pero sigo en pie con mis sueños. Me costó un poco de trabajo al principio, ya que sentí cierto desánimo al salir de la banda. Quisiera formar mi propia banda, y ayudar e impulsar a otros de ser posible. Y aunque sé que en mi país (México) es muy difícil, espero poder lograrlo.
Y pues creo que ya me extendí un poquito con mi historia 😛 En fin…
Saludos y un fuerte abrazo para ustedes! 😀
Es una historia muy triste, pero por lo que dices tengo la sensación de que has sabido sacarle partido a la situación (ahora sabes exactamente lo que NO quieres).
Espero que tengas muchísimas suerte y, aunque sea algo difícil, yo soy de los que piensan que se puede conseguir si estás dispuesto a hacer lo que haga falta. Y parece que tú eres así 🙂
Muchas gracias por compartirlo!
Hola Carlos, que tal, me parece muy interesante lo que publicaste. Y pues, yo tengo un caso bien dificil, tal vez muy triste. Mira, lo que pasa es que yo soy un chico de 17 años y estudio Derecho. Me va algo bien, me gusta pasar el rato con mis amigos, soy muy buena persona. El problema está en que estudiar derecho, es algo que me está ‘matando’. En primer lugar, es una carrera que no me gusta ni mucho menos me apasiona. Mi pasión siempre, siempre, fue la música, especialmente el canto y la guitarra. Tengo buenas influencias como Freddie Mercury, Robbie Williams, Billie Joe Amrsntrong, Adam Levine, entre otros. Soy alguien que se pasa día y noche escuchando música. No puedo vivir sin ella. Pienso que si empiezo a meterme en clases de canto, con esfuerzo y paciencia, mi voz puede mejorar. Me gusta tener mi propio estilo. Pienso que si estuviera en un escenario seria un buen ‘frontman’, porque me gusta desenvolverme y llevar alegria al publico. Y pues me gustaria estar en el gym para ganar mas confianza en ello. El obstáculo está en que mi mamá no le da ni la más minima importancia a todo lo último que he dicho, es más, lo desprestigia. Dice que ser músico es como ser un sirviente y que la sociedad no los ven bien. Ella quiere que yo sea un abogado y solamente eso. Cuando le hablo de música, gym, mi estilo (ya sea tener cabello largo, tener un mejor aspecto, etc), se pone muy furiosa y termina amenazándome con que va a desheredarme, a echarme de la casa y odiarme por siempre si elijo ese camino. Yo me pongo muy mal al escuchar eso. Sé que si trato de hablar nuevamente con ella de eso, voy a seguir obteniendo la misma respuesta. Estoy pensando en irme a la casa de un amigo y trabajar, y obviamente continuar con lecciones de canto y guitarra. Mi sueño es unirme a bandas, orquestas o aparecer en tv y si se puede, llegar a ser exitoso. Y no me desanimo si es que pasa mucho tiempo para lograrlo, porque después de todo la pasaré muy bien haciendo lo que a mi me gusta. Por mi parte, daría de todo. Solo que soy tan debil en sentimientos que pienso que si me voy, dejaré a mi mamá sola con mi abuelita, y eso me destroza. No me perdonaría si algo les llegase a pasar por mi ausencia. Pero a la vez sé que si contúo en mi casa solo seguiría llevando una vida infeliz. ¿Qué puedo hacer? ¿Esforzarme y perseguir mis sueños aún así eso signifique dejar atrás a mi familia, o simplemente dejar que sigan pasando los años haciendo lo que mi madre diga, aparentando ser un buen hijo? Si me respondes, estaría muy agradecido. Saludos 🙂
Es una decisión demasiado importante como para que la tome yo por ti. Yo te aconsejo que hagas lo que a ti te llene y te haga feliz, porque al final con la persona con la que tienes que vivir toda la vida eres tú mismo.
Si puedes sentarte con tu madre para hablar seriamente sobre este tema y le puedes explicar lo importante que es para ti, quizás tengas una oportunidad de que te entienda. Quizás no en un día, pero sí con el tiempo.
Muchísima suerte!
Hola Carlos(:
Mi caso es que yo desde hace años tengo a diario mi pensamiento si podre ser artista un dia.
Tengo 14 años..
No pienso darme por vencida, pero hay momentos que si me desanimo mucho, pues mi madre y mi abuela dicen que la verdad me retire de eso, que la musica no es lo mio.
¡Yo digo que nadie nace sabiendo, y lo puedo ser algun dia!
¡Se que sera dificil, pero no imposible!♡
Algun consejo que me puedas dar?
La verdad no tengo apoyo de mi famila 🙁
Y yo quiero cumplir mi sueño.
Que sigas pensando como lo estás haciendo 🙂
Mucha suerte!
Hola! De verdad me ayudó mucho este artículo.
Mi situación es la siguiente: yo tengo 13 años, y desde hace unos dos años me empecé a obsesionar con la música. Me encanta cantar, y estoy retomando el tocar la guitarra (la tocaba hace unos 4 años). Mis amigos son los que me empujaron hacia el mundo de la música. Siempre me apoyan y ellos son los que dicen que canto muy bien. En cambio, mis padres y hermanas me dicen todo lo contrario, que canto asquerosamente mal. Yo quiero empezar a subir covers de canciones a Youtube o a Vine, pero con las críticas de mi familia siento que voy a hacer el ridículo porque canto muy mal.. El caso es que ya no sé si creer lo que me dicen mis amigos o si ceer lo que dicen mis padres. Pero yo quiero seguir luchando por mi sueño, quiero mejorar mis técnicas. Ahora, el problema grande es este: Ya que «canto tan mal», pues mis padres me dicen que es una tontería empezar a ir a clases de canto. Y si ellos no están dispuestos a inscribirme a las clases para que mejore pues ya no tengo alternativas..
Ya he hablado con ellos sobre esto pero dicen que necesito tener un futuro que no esté basado en algo que no se me da bien.
Tienes suerte de vivir en esta época, ya que con Internet puedes llegar a muchos más sitios y recibir muchas más opiniones.
Sé que te da reparo en subir tus vídeos, pero creo que es una buena idea. Si no estás segura si lo haces bien o no, esto te ayudará a ver qué opinan los demás.
Se me ocurre que, si te da vergüenza, subas tus grabaciones de forma anónima y sin que se te vea a ti en el vídeo, sólo el audio 🙂
Mucha suerte!
Hola Carlos.
Yo tengo un problema un poquito sensible: canto muy bien y toco el piano pero mis padres no están de acuerdo con que cante, ellos quieren que me centre al 100% a mis estudios pero toda mi vida me ha gustado la música, inclusive el profesor de música ha hablado con ellos sobre mi «talento» y estoy mal porque siento que estoy hecha para la música y no tengo apoyo de mis padres.
Siento oír eso 🙁 La única opción que veo es la de centrarte en tus estudios, ya que al fin y al cabo son necesarios y los vas a necesitar, pero sin dejar de dedicarle tiempo a lo que realmente te gusta.
Cuando seas más mayor podrás decidir más sobre el rumbo de tu vida.
hola!
Tengo 13 años y desde pequeña he soñado con ser cantante pero jamás se lo he dicho a mis padres por que ellos siempre me han dicho que tengo que estudiar en la universidad y ser alguien y muchas cosas más, pero de verdad, es mi sueño.
Y no les puedo decir, por que sé que lo único que harán es decirme que me dedique a otra cosa y que eso no me llevará a ningún lado.
Pero aún y así, yo no quiero dejar mi sueño sólo por no tener su apoyo, pero ya que aún soy pequeña no puedo hacer nada como tomar clases de canto o algo así, por que ellos no me dejarían 🙁
Hola Javiera!
Tus padres te quieren y quieren lo mejor para ti, las mejores oportunidades de futuro.
Si estudias, tienes más probabilidades de conseguir eso.
Ser cantante es muy difícil y no sólo es cuestión de talento, también de suerte, con lo que no depende sólo de ti, por eso les da miedo.
Dicho esto, si les demuestras que a ti también te interesa tener un futuro estable sacando buenas notas, si les dices que te gustaría aprender a cantar bien, seguro que te apoyan.
Con lo joven que eres, puedes perseguir tu sueño mientras estudias para un trabajo más seguro.
No hace falta que renuncies a tu sueño por eso, hazlo a la vez, demuéstrales que puedes con todo.
Hola Carlos! Soy Mónica y tengo 19 años 🙂
Sabes estoy en una situación en verdad critica y busco ayuda o consejos que me han no tomar un camino tan inestable para mi.
Resulta que siempre en mi vida cuando pensaba en mi futuro me veía viajando por todo el mundo pero no solo era eso si no que al final de mi idea o sentimiento de viajar siempre pensaba en los cantantes que me gustan y me decía a mi misma ¿Cual es la razón que me hace verme y sentirme como si quisiera cantar toda mi vida? y volvía a decir: ¡Qué pena me diaria cantar ante tantas personas, no lo haría!
Hace un año entre a la universidad pero siendo sincera al momento de elegir una carrera para estudiar por más que checaba, investigaba e intentaba ninguna carrera me gustaba enteramente.
Al final escogí contaduría y al principio me parecía todo muy bello pero conforme pasan los semestre menos me gusta, en enero de este año una de mis mejores amigas me convenció de entrar a clases de canto en mi uni, acepté y en un principio era totalmente típico pero llego un momento en que me di cuenta que cantar me hacia sonreír no sé al final de mis clases de canto e incluso cuando me presente el teatro de mi uni me percate de que sonreía mucho que incluso me sentía enteramente feliz (cosa que con contabilidad nunca ha pasado).
Por primera vez vi que tenia pasión por algo, que hago me emocionaba hacer y le daba sentido a mi vida. Por azares del destino termine bailando un poco en la clase de canto y también actuábamos en las canciones todo esto termino por convencerme que mi vida esta completa si hago esto que me gusta.
Pienso seguir estudiando una carrera sin dejar de cantar pero tal vez seria negocios internacionales el gran problema es que en la uni que voy no soy para nada feliz e incluso me dan ganas de solo dedicarme a cantar en este sentido ¿crees que sea mejor estudiar negocios internacionales? La verdad no me llena tanto como canto pero tampoco me hace sentir tan triste como contabilidad. ¿Crees que deba seguir en la misma uni que me hace infeliz?
Por ultimo planeo meterme a una academia de artes, bien o mal mi corazón me dicen que yo debo estar ahí y la verdad tengo todas las ganas del mundo, mi plan es mejor mis técnicas de canto, baile y actuación para en un futuro tener un conocido que me incluya en las presentaciones o hacer algo por mi misma.
La verdad solo quiero dedicarme a esto, sin embargo, no dejaré de estudiar por cuestiones de ser «una carrera inestable» pero a futuro me veo en un escenario pues cada que estoy en el mi ser se transforma y me siento feliz. Hoy tuve mi segunda presentación en canto y me fue estupendo, no desafine, baile muy bien y en general me han dicho que mi técnica ha mejorado ¿puedes imaginarte cuan feliz soy?
Gracias por contestar y por ayudarme :/ 🙂
Hola Moni!
La decisión la has de tomar tú, ya que es muy importante para tu vida.
El único consejo que puedo darte es que vivas la vida que quieres, puesto que sólo se vive una vez. Para ello has de tener en cuenta las cosas que necesitas para vivir esa vida. Lo más común para poder tener la vida que quieres es necesitar dinero, por ejemplo, para ganarlo necesitarás un buen trabajo y muchos sacrificios.
Teniendo todo eso en cuenta, es con lo que tienes que tomar tu decisión.
Elijas lo que elijas, lo más importante es que seas feliz.
Mucha suerte!
Hola, acabo de leer todo lo de aqui. Tengo 16 años, vivo en México, Tabasco!. Quiero ser cantante, no se cantar pero eso no me detiene, soy de bajos recursos y mi madre no me apoya, ninguno de mi familia lo hace, algunos no lo saben pero en fin. Anelo ser un cantante, no tengo una banda pero me encantaria tenerla, soy de pocos amigos, tal vez de unos 5. No se como cumplir mi sueño de ser cantante, por el momento no estudio, donde yo vivo no hay ninguna oportunidad de ser cantante, nadie piensa en ello, mis amigos quieren formar una banda conmigo pero tampoco podemos, quiero ayuda, busco y no encuentro. La musica que ami me gustaria hacer es genero: alternativo indie, rock en español ya que no se ingles pero con el tiempo se dara, estoy desesperado!
Parece una situación difícil… pero aún eres muy joven.
Sé que ahora parece un mundo, pero a medida que crezcas tendrás más recursos y mejor capacidad para tomar decisiones. Si te enfocas en conseguir lo que quieres, con el tiempo lo harás. No te dejes doblegar 🙂
Espero que tengas mucha suerte 🙂
Yo tengo 20 años, desde que tengo 12 o 13 años, sueño con ser cantante, tuve 3 oportunidades de cantar en publico, en el 2012 canté en la fiesta de fin de año del instituto en que estudiaba(en ese entonces tenía 17 años), en el 2013 en un bus durante el paseo de fin de año del instituto al que iba, tambien en ese mismo año en la fiesta de fin de año en el instituto al que iba, ese año fuel el ultimo al que fuí (ya que cumplí 18), mucha gente (algunos de mi edad y la mayoria de 30 en adelante) decia que cantaba bien pero no era así, hasta mi madre me decia eso, algunos chicos de mi edad se reian por eso, era un desastre mi voz, al año siguiente estuve sin hacer nada y el año pasado tampoco, ahora estoy sin hacer nada todavía, mi sueño de ser cantante, nunca se acabó, pero mis padres me mintieron, ellos decian apoyarme en lo que me proponía, pero tiempo despues decían que no y querian que haga otra cosa, hoy ocurrió que me tildaron de ¨Vago¨ y que ¨No quiero hacer nada¨, cuando no es así, hasta mi madre me preguntaba ¿Cantando vas a ganar plata?, en ese momento me puse a llorar y me fuí a mi cuarto, yo siempre les dije que quiero ser cantante, y hay veces que estan de acuerdo y otra veces como que se olvidan y quieren que estudie Computación, porque creen soy bueno en eso, pero yo les dije un monton que yo solo sé usar la computadora y no que sé arreglar una computadora y esas cosas, no sé que hacer, porque no me gusta que ellos siempre tengan la razón, yo quiero cumplir mi sueño de ser cantante, no tengo una banda, quisiera estudiar canto primero, cuando estoy solo en mi casa me pongo a practicar, grabo mi voz con mi Android, la voz no sale muy bien que digamos, entonces necesito saber, que consejo me darías, para poder mi cumplir mi sueño de ser cantante, es lo que más quiero desde mi pre-adolescencia.
No te desanimes, porque eres muy joven (aunque ahora no te lo parezca). Yo también estudié programación e incluso estuve trabajando durante años de eso para poder pagarme mis clases de seguir y luego mi formación como profesor.
Mi recomendación es que hagas algo parecido: busca otra cosa que también te motive mucho y hazla tu profesión. A medida que ganes dinero, págate tu formación como cantante y llegado el momento busca a expertos que puedan ayudarte con el tema de management.
Espero que tengas mucha suerte. Ánimos!
Hola! Me ha encantado tu post! Tengo 15 años y llevó queriendo ser cantante desde que tengo uso de razón, no digo famosa, pero mostrar mi voz, la verdad mi voz no es buena, y me encantaría alguien que pudiera evaluar mi voz con total sinceridad y sin faltar al respeto, ya que no encuentro a nadie que sea sincero, amo la música y aún que es raro me encanta cantar k-pop (música de grupos coreano) y hacer mis propias adaptaciones al español y cantarlas, pero cuanto intento cantar delante de mis padres,hermana o amigos nunca me dan una crítica, y yo siento que es lo que necesito para saber que mejorar, por mucho que la pida salgo con las manos vacías ¿podrias darme alguna solución?
Gracias,espero que no sea muy tarde para que me respondas ^^
Hola B- Goh! Lo que necesitas es un profesor de canto, esa es la persona que te dirá lo que tienes que mejorar y además te dirá cómo.
Mucha suerte! 🙂
Hola Carlos!
Soy de esas personas que le gusta cantar pero que sabe que no lo hace muy bien, soy un persona realista tengo 18 años, me gusto mucho el articulo, gracias.
No canto tan bien pero, me encantaría estudiar canto, se que me falta mucha técnica, suelo criticarme mucho a mi misma, pero amigos me dicen que no tengo que ser tan exigente, ya que para ellos se escucha «bien», pero para mi no y para mi padre tampoco. El cuando era joven tocaba guitarra y cantaba (así me dijo mi abuela, mi mama, etc yo recién me entere cuando tenia 15), le hubiera gustado estudiar ingeniería de sonido o música, pero en el Perú no había eso y mi abuelo no quería. Por lo tanto el tiene oído musical y cuando me ve un escenario cantando (en concursos de karaoke otakus, solo eh ganado una ves), no me dice nada, no me felicita ni nada y eso me deprime, se que no lo hago tan bien pero solo quiero su opinión, la de el es la que mas me importa ya que el fue músico! y es mi padre, pero con su silencio se nota que no le gusto, realmente no quiero que me importe pero me pone tan triste hasta las lagrimas, el no lo sabe que me importa.
Me da mucha pena decirle, no somos muy afectivos ni suelo abrirme mucho con el, eso seria muy raro y no podría realmente.
Me deprime y no se que hacer, si hubiera sido un padre no músico, creo que no me importaría.
El ya no toca guitarra porque ya no tiene y nunca lo eh escuchado cantar, pero si tocar guitarra y lo hace muuy bien.
Estoy pensando estudiar canto y volin, lamentablemente no nací con talento, ya que a los 13 cantaba fatal, fui practicando, hasta poder cantar algo mas decente, pero con mas practica y un profesor se que puedo mejorar mas.
Algún consejo? realmente me afecta lo de mi padre, que ignore el esfuerzo que le pongo al subir al escenario, me afecta, no es fácil estar parado ahí arriba y que el estee en el publico y que después ignore mi presentación.
Yo te aconsejo que hables con él con el corazón en la mano. Practicando y con una buena guía lo puedes conseguir. Hay personas que tienen más facilidad que otras, pero eso no significa que a las que les cuesta no lo puedan llegar a aprender.
Mucha suerte y ánimo!
Hola bon día,
El meu problema és que visc en un pis que té les parets molt primes i a més és antic i totes les finestres donen a un pati interior. Els meus veïns són molt intolerants inclús m’ha deixat notes a la bústia de que em senten cantar a les quals jo he respost amb la normativa de sorolls que miro de no transgredir mai, però és clar, és molt dur saber que els altres se senten molestos si cantes, de vegades inclús quan estic cantant i expressant, criden. Sóc soprano i de vegades tinc una veu molt forta i de vegades quasi no en tinc, de vegades em noto molt aire, de vegades, no…jo ho atribueixo a aquesta repressió que sento sobre meu ja que, de vegades, quan he cantat amb gent que m’han donat suport, he cantat de meravella i m’han aplaudit i he pogut treure el meu potencial. Aquest problema m’està matxacant i no sé què fer. A la meva filla que tocava el piano quan vivía amb mí, li picàven a la paret i no la deixaven assajar amb tranquilitat, al final ho ha deixat. Com ho veieu?
Sens dubte és un problema, i pot ser perfectament que els problemes que estàs tenint siguint per la pressió que tens amb aquest tema.
Jo també vaig sufrir el tema dels veïns, i no hi havia raó per queixar-se, com en el teu cas (jo també tenia en compte el tema de les normatives de soroll). Fins i tot, quan assajava amb la meva banda, va venir la policia un parell de vegades, però ells mateixos ens van dir que venien perquè estàven obligats, no perquè estiguessim fent res dolent. Ja veus…
El que vam fer va ser ignorar als veïns i no vam tenir mai cap problema, però la veritat és que és molt molest i al final cansa.
Si no et veus amb cor d’ignorar tot això, pots insonoritzar una habitació per complet i així que no et puguin sentir els veïns. Una altra opció és llogar un local on puguis estar tranquil·la, on puguis practicar bé.
Espero que puguis millorar la teva situació.
Hola soy mayra
Me ha gustado mucho su blog y el contenidooo
Yo amooo la musica japonesa desde que empeze con los animes desde los 15 años, y me siento extremadamente atraida hacia la musica, yo canto porque me gusta y lo siento muy profundamente. En ocasiones me imagino a la gente aplaudiendo emocionados por mis canciones, pero despues vuelvo a la realidad y me digo a mi misma yo quiero hacer esooo, yo canto en mi casa mis canciones favoritas y mis padres no me dicen nada, pero cuando me gradue recientemente y les dije que quiero entrar en un conservatorio o universidad de musica ellos dicen que nooo que mejor busque una carrera tecnica, que que bas a hacer cantando en otro idioma que no sea el español nadie te va a entender ,basicamente que no tengo futuro cantando en japones en un lugar en el que hablan español. Cruda realidad. A mis 17 ya casi 18 no he recibido clases de canto, no puedo tocar ningun instrumento aunque siempre quise tener una guitarra electrica, en mi cuidad no hay buenos profesores que enseñen musica. Mi primera ecperiencia cantando en mi colegio fue en la jubilacion de una de las maestras mis amigas y amigos mas cercanos me dijeron que cante bien que estuvo genial….. en lo personal se sintio muy bien fue un sentimiento muy intenso completamente emocionante. Cante un ending de inuyasha en español bueno de un anime y dos profesores me felicitaron. Era mi primera vez cantando en publico y sosteniendo un microfono me senti al principio sumamente nerviosa, no sabia exactamente como debia cantarlo delante de todos pero de pronto en el coro de la cancion senti mucha mas confianza y la cante con todo , la profesora frente a mi senti que me decia vas bien vas biennn. Y fue emocionante. En otra ocasion cante en mi colegio en un mini programa interno y la primera cancion la cante en español y estuvo bien pero en la segunda nadie sabia que cantaria en japones y la cante todos gritaron fuerte que al final me perdi de pista jajaja . Aunque los profesores que estaban como jurado me dijeron que no cantara en japones que escogiera lo tradicional pero en lo personal noooo me gusta la musica tradicional de mi paiss no es mi culpa. Claro que mo tengo problema con componer mis propias canciones en español pero no me gusta cantar canciones en español de otros artistas. Mas me gusta en japones. Por eso mis papas no me apoyan con lo de la musica aunque mi papa me ha dicho ultimamente que vea una universidad de musica para que vaya. Mi gran dilema esque me gusta cantar con todo mi corazon que hasta mis vecinos an de estar artos de que cante todos los dias o que haga opera pero me gusta mucho no quiero a la musica solo como un hobby quiero que sea mas que eso aunque mi problema es el idioma amo el japones hacer covers pero en mi pais nadie habla japones y mis amigoss me han dicho que canto muyy bbien aunque no he tenido preparacion tecnnica
Assi que ese es mi enorme dilema ayudaaaa
Yo te diría que no te rindas, que en lo diferente puede estar el éxito. 🙂
Hola spy Derikeith tengo 16 y bueno desde pequeña canto, mis padres piensan que esto de musica es muy estupido, solo les contesto que si pero pordentro se que no lo es, cuando tenia como 6 años mi padre queria que un amigo suyo me enseñara a cantar y yo pues deje ir la oportunidad que ahora me arrepiendo, como 2 años mas tarde querian que entrara a un concurso de canto y por «pena» no lo hice, hace poco estuve en un curso de canto y la verdad que me termine de enamorar y enloquecer por la musica, el problema es que nadie me apoya, pero se que lo lograre, es un sueño que he tenido desde pequeña y que ahora no dejare pasar cualquier oportunidad por minima que sea, y que hasta daria todo mi sueño y cansancio por el canto…??
Solo tengo una pregunta:
Se necesita saber tocar la guitarra para cantar?? Por que lo unico que cuento es un violin que me he comprado ? en segunda mano ?
Espero tengan buen dia y sigan completamente sus sueños!!!
No, no es necesario saber tocar la guitarra, pero todo ayuda 🙂
Hola! Tengo 16 años y desde hace poco cada que se refieren a «tus sueños» o «lo que quieres lograr» me imagino en un escenario. Estoy en el taller de música en mi escuela y práctico mucho en mi casa. El problema es mi padre sobretodo. El cree que no es muy bueno dedicarse a eso y me dice que me apoyara en todo lo que quiera para ser feliz, aunque tengo duda que me quiera apoyar en eso. Tengo miedo de decírselo formalmente porque se lo que piensa por las pláticas que hemos tenido. Ya empece la práctica, sólo falta el apoyo. También estaba pensando en empezar a subir vídeos ?
Tienes que ir haciendo, poco a poco ir mejorando y consiguiendo cosas, eso te dará la fuerza para que vean que vas en serio.
Vaya, uno pone »como decirle a tus padres tus sueños» y me sale este articulo.
Tengo 13 años, soy muy joven para proponerme lo que acabo de decidir.
Amo la música mas que nada, la música me ayudo a superar mis problemas a mi corta edad; como la depresión o autoestima bajo, entre otros.
Pero cada vez me siento peor, cuando tengo que cantar cuando estoy sola (todos los días) en casa, practicando yo misma, porque según mi madre si me dedico a eso seré una pobre y muerta de hambre si me dedico a la música.
Claro; yo quiero ser cantante, e interpretar las podrías canciones que yo estoy creando, pero no tengo el dinero suficiente para tomar clases, mi padre no me apoya en nada, prefiere apoyar a sus otros hijos con su otra mujer.
Yo ya tengo mi vida planeada, yo tengo un plan, plan que yo quiero hacer porque es mi sueño.
Mi madre quiere que yo estudie y tenga un diploma, que este toda mi vida en una oficina sin hacer nada. Y yo no quiero eso; yo quiero dedicarme a la música y ayudar a aquellas personas que tienes o tuvieron los mismos problemas que yo tuve; ser como mis ejemplos a seguir.
El único apoyo que tengo es el de mi mejor amiga, y mi hermano. Pero aun así tengo miedo, y no se porque, pero tengo miedo de fracasar…
Mi pregunta es: ¿Que podría hacer? ¿Tendré que escapar de casa cuando termine mis estudios en secundaria? Tal vez pueda valerme por mi cuenta e irme , ¿O debería conversar de ello?
Necesito ayuda, me siento muy mal con todo esto; creo que soy muy joven para preocuparme tanto por esto…
Yo lo hablaría con ellos. Es bueno tener a quien te apoye.
Si ves que se cierran mucho con el tema, les puedes decir que es algo que te encanta y que de momento quieres aprender a cantar y ver a donde te lleva eso después, sin hacerte ilusiones y siempre teniendo un plan secundario. Es posible que eso les tranquilice y así te ayuden.
Muchas gracias, lo tomaré en cuenta y daré mi mayor esfuerzo para dar frutos en mi futuro.
¡Gracias!
Genial, Saendeula! Mucha suerte! 🙂
Me pasa algo similar, primero tengo 16, mis padres no me quieren apoyar a armar mi propia banda (es lo que mas amo), pero estos no me apoyan porque tienen miedo de que abandone el colegio (cosa que no haría, y se lo he dicho miles de veces), también que me haga «drogadicto», según ellos todos los artistas de rock se drogan, y por ultimo que tardaría años en hacerme famoso. Y como si fuera poco siempre me dicen que voy a comer de la basura, voy a pedir monedas a la plaza, etc. Básicamente, todo negativo. Necesito un consejo!
Creo que lo mejor que puedes hacer es tener paciencia. Eres muy joven, y a tu edad los padres suelen tener la última palabra.
Entiendo tu situación, pero si tus padres no te lo permiten, no sé si puedes hacer mucho. Quizás puedas encontrar a alguna figura de autoridad que te apoye con la idea porque piense que sería algo bueno para ti (un profesor respetado por tus padres, por ejemplo, o un amigo de la familia), y pedirle que hable con tus padres.
Si no lo consigues, no te preocupes. Eres muy joven y tu oportunidad llegará.
Sigue tu sueño, todos lo padres desean que sus hijos sean médicos, maestros ,…etc . Pero te arrepentirás no PUEDES hacer algo que no te guste y si llegas a hacer a caso a tus padres… Estas volcando tu vida
Buenas tardes,
Yo vivo en Madrid y tengo 14 años. Cuando tenía 7 años, le dije a mi madre que quería dedicarme a la música y me dijo que era una tontería, cosa que entiendo, porque entonces era muy pequeña. El problema es que todavía mantengo mi opinión y cada vez con más ganas. Además, soy bastante tímida al cantar pero cuando canto delante de alguien me suelen decir que debería grabar un disco o ir a un estudio porque canto realmente bien. En casa me paso el día cantando y mis padres no dicen nada al respecto. Además ellos quieren que estudie una carrera como medicina o farmacia, como ellos hicieron y si les hablo de qué es lo que realmente quiero hacer, no me dejarán, ellos no son así. Encima, me da bastante vergüenza hablar esto con mis padres porque no son nada comprensivos.
¿Qué crees que debería hacer? Muchas gracias.
No te voy a mentir: es una situación difícil. Si tus padres no quieren ayudarte, hoy por hoy no puedes hacer mucho, por desgracia.
Sin embargo, eres muy muy joven y tienes algo que muy poca gente tiene: un objetivo muy claro desde muy joven. Eso quiere decir que no es un capricho que se te ha pasado por la cabeza sin más. En mi experiencia, este objetivo te va a dar la fuerza necesaria en todo momento para seguir adelante, por muchos obstáculos que te encuentres (la negativa de tus padres incluida).
Tienes mucho tiempo por delante. En mi opinión, lo mejor que puedes hacer ahora es disfrutar de cantar y seguir haciéndolo. No tengas prisa. Cuando seas más mayor y puedas ganar tu propio dinero, tus padres no podrán impedir que hagas lo que quieres hacer.
Como te digo, es mi opinión y al final tienes que hacer lo que tú creas que es mejor y, a juzgar por cómo escribes, creo que lo tienes muy claro y nadie te va a parar 😉
Te deseo mucha suerte!
Pues muchas gracias por el artículo. La verdad es que yo desde niña supe que quería cantar, pero nunca recibí apoyo de nadie, hoy día tengo 32 años y siento que he perdido mucho tiempo y práctica, aunque he participado en distintas ocasiones de cantar como solista y subir a un escenario, siempre me autoaugestiono con la enseñanza tonta de «esto no da dinero, no eres tan buena,» y frente a mi madre me cohibo mucho xq suele ser extremadamente crítica y negativa, prefiero evadirla honestamente cuando hace esos comentarios, pero igual me afecta. En fin, dicen que nunca es tarde, espero no morir queriendo alzar mi voz y derrochar con mi voz todo lo que llevo dentro. Un inmenso abrazo a todos.
Hola me llamo Alan tengo 14 años, y voy a contar mi historia.
desde q conocí la música de reggaetón me encanto y al ver a las celebridades hacer lo suyo me encanto. entonces me dije «tengo que ser cantante» pero cuando le dije a mis papas me respondieron que eso a ellos no les gustaba, así que busque en internet y encontré este articulo gracias a tu informacion se que puedo lograr mis sueños y llegar hasta donde yo quiera.
y créeme q cuando este en todas las noticias y sea muy reconocido voy a nombrar que tu me ayudaste a lograrlo y darte todas las gracias.
adiós.
Mucha suerte Alan!
Hola me llamo Yoselin y tengo 15 años mi sueño es ser cantante y estar en un escenario pero mis padres no me apoyan dicen que no tendré futuro en eso 😞 y eso me desanima bastante. No soy buena cantando pero me esforzaré para cumplir mis sueños. Gracias por escucharme ☺️
Ánimo Yoselin! Lo primero es mejorar la voz!
Hola mi nombre es Fátima tengo 12 años y la verdad a mí me fascina mucho la música desdé pequeña y pues en un futuro me gustaría ser cantante y no por que quiera ser famosa si no por que es algo que a mí me gusta. De hecho tengo buena voz y una vez se lo dije a mis tíos, ya qué no vivo con mis padres, pero ellos se enojaron conmigo y me dijeron qué yo no tenia bonita voz y que no soy lo suficiente linda para ser cantante y pues eso me desánimo mucho, pero ahora eso ya no me importa y los ignoro. De hecho, ya estoy escribiendo una canción. Me levanto temprano y me duermo tarde, pero ojalá y eso valga la pena algún día.
Hola Fátima! Todo es un aprendizaje, así que no te desanimes si esa canción al final no te gusta. Tienes que ir practicando para mejorar, como en todo en la vida. Ánimo!